เวลามีค่าให้ตั้งใจ

   ๕. เราบวชเป็นพระแล้ว ไม่ควรที่จะเอาเวลาที่มีค่าไปพูดคุยคลุกคลีสรวลเสเฮฮากับคนอื่นหรือที่กุฏิอื่น ให้เราเดินจงกรมให้มากนั่งสมาธิให้มาก ต้องฝึกเข้าสมาธิให้ได้ให้เกิดความชำนิชำนาญ บทบริกรรมให้ท่องพุทโธ พุทโธในใจ ถ้าจะเจริญ
อานาปานสติก็ให้ฝึกหายใจเข้าหายใจออกให้สบาย รู้ลมเข้า รู้ลมออกให้สบาย เมื่อใจมันสงบลง ลมมันจะละเอียดก็ให้อยู่กับตัวผู้รู้ เมื่อผู้รู้เป็นหนึ่งก็ให้ปล่อยวางอาการทางกายทั้งหมดอยู่กับผู้รู้ จิตใจจะก็เกิดสภาวะ คือ วิตก วิจารณ์ ปิติ สุข เอตคตา เมื่อใจเราสงบ อยู่ว่างๆ ก็ให้พิจารณาร่างกายของเรา ตอนที่พระอุปัชฌาย์ให้กรรมฐานเราตอนที่เรากล่าวคำขอบวชทีแรกคือ เกศา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ ตัวนี้สำคัญมาก เพราะตัวนี้เปรียบเสมือนระเบิดปรมาณูที่จะทำลายสังสารวัฏ เป็นเครื่องมือเป็นอุปกรณ์ให้พิจารณาแยกออกเป็นชิ้นเป็นส่วนสู่พระไตรลักษณ์ จนมันเกิดภาพติดตาติดใจ ไม่ให้พิจารณาครั้งเดียวหรือสองครั้ง ให้พิจารณาจนใจละอุปาทาน ละตัวละตน เราเดินก็พิจารณา นั่งก็พิจารณา นอนก็พิจารณา เราทำกิจวัตรก็ให้พิจารณา ขณะที่ใจเราสงบ แล้วมันจะไม่อยากพิจารณา เราก็ต้องถอนจากความสงบแล้วก็พิจารณาร่างกายของเรา จะได้ถอนสักกายะทิฎฐิ เราจะได้ละตัว
ละตนได้ ถ้าเราไม่ภาวนาตัวนี้มันก็เป็นเพียงความสงบเฉยๆ ยังละสักกายะทิฎฐิไม่ได้ เมื่อเราทำเช่นนี้แล้ว เราจะได้เชื่อว่าพระพุทธเจ้ามีจริง ตรัสรู้จริง เราจะได้ไม่สงสัยในข้อวัตรปฏิบัติว่าสามารถทำให้เราบรรลุธรรมได้จริง ถ้าเราเจริญสติรู้ตัวทั่วพร้อมเฉยๆ เราก็ได้แต่รู้ตัวทั่วพร้อม ถ้าเรารักษาศีลดีเราก็จะได้ความบริสุทธิ์ แต่ตัวที่สำคัญที่ทำให้เราเป็นพระได้ก็คือ การพิจารณาร่างกายสู่พระไตรลักษณ์ การพิจารณาไม่ใช่เรื่องง่ายต้องอาศัยความเป็นอิสระไม่คลุกคลีกับใคร.