๓. บวชมาใหม่หรือเป็นพระที่มีพรรษาน้อยๆ เบื้องต้นต้องฝึกปฏิปทาถือนิสัยของความเป็นพระให้ดีๆ ต้องสวดมนต์ทำวัตรเช้าวัตรเย็น ปัดกวาดเช็ดถูโบสถ์ ศาลา ลานวัด ล้างห้องน้ำ อุปัฏฐากครูบาอาจารย์ บิณฑบาตทุกๆ วัน เวลาออกไปบิณฑบาตและกลับจากบิณฑบาตให้รับบาตรครูบาอาจารย์ ไม่ให้นำอาหารหรือน้ำปานะไปฉันที่กุฏิ ต้องรักษาศีล ๒๒๗ ข้อ ปฏิบัติวัตร ๑๔ และศีลอภิสมาจารมารยาทของความเป็นพระ ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เป็นศีลขาดด่างพร้อยมีมลทิน ฝึกกราบฝึกไหว้ให้ได้มาตรฐาน เวลาจะพูดกับพระที่บวชก่อนต้องประนมมือ ไม่ให้นั่งสูงกว่าผู้ที่บวชก่อน เวลาทำอะไรเกี่ยวข้องกับพระที่บวชก่อนต้องขอโอกาสก่อนทุกครั้ง เวลาพูดต้องใช้คำศัพท์ เช่น ครับ ผม ท่าน ฝึกไม่ให้พูดเรื่องทางโลก พูดได้เฉพาะเรื่องทางธรรม ถ้าไม่มีกิจธุระจำเป็นก็ไม่ต้องพูด ฝึกเดิน ยืน นั่ง นอน ห่มผ้าให้เรียบร้อย ให้สำรวมระวังรักษาศีลสิกขาบทเล็กๆ น้อยๆ ให้มันได้ทุกสิกขาบท เวลาฉันเวลาดื่มต้องนั่งฉันนั่งดื่มให้เรียบร้อย ไม่ให้ยืนฉันยืนดื่ม เวลาปัสสาวะก็ต้องนั่งให้สำรวมระวัง ฝึกถือธุดงควัตร ฝึกอุปัฏฐากครูบาอาจารย์ สิ่งไหนที่ไม่ดีเราอย่าไปคิด ให้ฝึกสวดมนต์  สวดท่องพระปาฏิโมกข์ให้ได้ ฝึกเย็บผ้าสบง จีวร ทำขาบาตร ทำร่มกลด ฝึกรักษาผ้าจีวร รักษาบาตร ฝึกปลงผมเอง ฝึกเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตัวต้องทำตัวเหมือนผู้ใหม่เสมอ ถ้าเรามองข้ามสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ เราจะเป็นพระเป็นเณรที่ไม่มีพื้นฐาน
เขาจะปลูกบ้านสร้างเมืองวัตถุถาวรอะไรก็ต้องมีพื้นฐาน เช่น ความคิดของเรานั้นถ้าอันไหนมันไม่ดีเราก็จะพูดจะทำขยายไปเรื่อยกลายเป็นพระอลัชชีไป ข้อวัตรปฏิบัติให้เราทำทุกๆ วัน ถ้าไม่ทำก็ไม่มีบุญที่จะเกื้อหนุน บางทีเราชอบขี้เกียจขี้คร้านเห็นแก่ตัว ไม่ชอบทำตามข้อวัตรระเบียบวินัย ทำให้จิตใจของเราหยาบมีมลทินเศร้าหมอง จิตใจของเราตกต่ำไม่มีกำลังจิตกำลังใจ มีแต่คิดเรื่องทางโลก มีแต่คิดอยากจะสึกเพราะเราไม่มีความดีให้กับตัวเอง ตราบใดถ้าจิตใจของเรามันยังเป็นคนชอบทำอะไรตามใจ ทำอะไรสบาย มันยังไม่ใช่จิตใจของพระ ผู้ที่บวชมาใหม่ที่ยังถือนิสัยอยู่มันจึงจำเป็นต้องสร้างเหตุสร้างปัจจัย.