ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เติบโตมากลับความเชื่อของปู่ย่าตายายพ่อแม่ ที่นับถือกรมหลวงมากๆๆ เนื่องจากครอบครัวเราเป็นชาวชุมพร และอยู่ไม่ไกลจากศาลกรมหลวง  ส่วนมากพวกเราจะขานนามท่านว่า "กรมหลวง"    สมัยเด็กๆ นั้น จะเห็นพ่อและคนอื่นๆ จุดปะทัด และยิงปืน "แก้บน" กรมหลวงบ่อยมาก  ก็ยังไม่คิดอะไรแต่ก็นับถือตามๆผู้หลักผู้ใหญ่มา  จนโตขึ้นและมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ  วันหนึ่งไปหาเพื่อนที่อพาทเม้นแถวๆบางบอนหรือเปล่าไม่แน่ใจแล้ว  และชวนกันไปเดินเล่นที่ตลาดนัด ตอนนี้ได้ลืมกระเป๋าเงินไว้ที่เค้าเตอร์เจ้า ของห้องทางเข้าประตู  เวลาผ่านไปนานมากก็นึกได้ ตกใจมากเพราะมีบัตรที่สำคัญอยู่ด้วย  รีบกลับมาและถามหากระเป๋า  เจ้าของบอกว่าไม่เห็นเลย  แต่จะช่วยถามหาให้  ดิฉันและเพื่อนจึงขึ้นไปห้องอย่างไร้ความหวัง  เมื่อเข้าห้องแล้วดิฉันนั่งภาวณานึกถึงกรมหลวงที่ฉันเคารพอธิฐานว่าขอให้กรม หลวงดลบันดาลให้ดิฉันได้กระป๋าคืนด้วย....  สักพักใหญ่มีโทรศัพท์จากเจ้าของอพาทเม้นโทรมาบอกว่า มีคนนำกระเป๋ามาคืนขอให้ลงมาดูว่าใช่หรือไม่  เมื่อดิฉันลงมาดูปรากฎว่าใช่กระเป๋าของดิฉัน  จึงถามหาคนพบ  เค้าบอกว่าคนพบเป็นชายหญิงคู่หนึ่งและได้ไปเสียแล้ว  ดิฉันดีใจมากฝากบอกขอบคุณผู้เช่าชายหญิงคู่นั้น  นั้นคือเหตุการณ์ที่ผ่านไป  เมื่อปี 2534  ขณะนี้ปี 2554  ผ่านมา  20 ปีแล้ว  ดิฉันยังไม่ลืมและเชื่อเหลือเกินว่าเป็นเพราะบารมีของกรมหลวงที่คุ้มครองลูก หลานท่าน  หรือเป็นเพราะชายหญิงคู่นั้นเปิดกระเป๋าเจอรูปกรมหลวง ที่ดิฉันพกติดตัวเมื่ออยู่ไกลบ้านแล้วเปลี่ยนใจนำมาคืนก็ไม่อาจรู้ได้...
 

[กรมหลวงชุมพร] [ดินแดนปัญญาชน]