ให้กำลังใจเว็บ SEAL2thai ด้วยนะจ๊ะ

ในวันหนึ่งๆ คุณศรัทธาในอาชีพคุณมากแค่ไหน (อย่าลืมให้ like บทความนี้ ด้านท้ายบทความด้วยนะครับ)
วิชาชีพของคุณ การงานของคุณ รายได้ของคุณ มันทำให้คุณมีความสุขเพียงไหน
 

รอยยิ้มของเด็กน้อย ต้นทางของความศรัทธา
    วันนี้เป็นอาทิตย์ที่สองของการเปิดชดเชยหลังจากโรงเรียนน้ำท่วม จริงๆแล้วเป็นการเปิดเรียนตามปกติ แต่เพิ่มชั่วโมงท้าย และสอนวันเสาร์เพิ่มอีก 1 วัน

     ตอนแรก ก็คิดว่า แหมจะสักแค่ไหนเชียว แต่พอมาสอนจริงๆ เลยเอาเหนื่อย แทบจะหมดแรงขี่มอเตอร์ไซต์กลับบ้านเลย อยากเร่งวันเร่งคืนให้การสอนชดเชยเพิ่มมันหมดไป แต่มานึกว่าที่ผ่านมา น้ำท่วมจนเข้ามาสอนไม่ได้ มันก็เหมือนหยุดพักไปแล้ว (แม้ว่าจะถูกเรียกตัวไปทำนั่น ทำนี่บ้าง) แต่สิ่งที่ขาดหายไป มันคือหน้าที่หลักที่บกพร่อง นั่นคือการสอน

     วันนี้ หลังจากเก็บของ จัดของหลังน้ำลด คุณครูท่านหนึ่งนำตุ๊กตาที่ผมฝากไว้ตั้งแต่ช่วงก่อนน้ำท่วมเอามาให้ ผมเลยนึกขึ้นได้ว่า "ลืมไป"

     ตุ๊กตาตัวนี้ เตรียมไว้ตอนวันแม่ ตั้งใจจะมอบให้เด็กคนหนึ่ง เด็กคนนี้อยู่ชั้น ป. 1 ทำไมถึงต้องเจาะจงให้เด็กคนนี้ เรื่องมันเกิดจากกว่า วันนั้น ผมเป็นครูเวรประจำวัน กำลังดูแลนักเรียนรับประทานอาหารกลางวันอยู่ หลังจากเพื่อนๆลุกกันไปเกือบหมดแล้ว เด็กนักเรียนคนนี้กำลังนั่งกินข้าวอยู่ (ยังไม่อิ่ม) เขาตักข้าวคำใหญ่ๆ ค่อยเคี้ยว ด้วยความเป็นเด็กตัวเล็กจึงทำให้ดูเหมือนข้าวไปกองอยู่บริเวณแก้ม

     ผมเดินเข้าไปดูจึงพบว่า กับข้าวหมดไปแล้ว เหลือน้ำของผัดกะเพราอยู่ติดชามเล็กน้อย ผมจึงเดินไปหาครูเวรอีกท่านเพื่อจะขอแบ่งกับข้าวจากครู แต่ก็มีแต่ของเผ็ดๆ จึงลองไปดูในกระทะของแม่ครัว ก็พบผัดกะเพราเหลือติดกระทะอยู่ประมาณถ้วยหนึ่ง ผมเอ่ยปากขอแบ่งจากแม่ครัวเอาไปให้เด็กคนนี้ แววตาของเขาดีใจมาก

     ครูท่านอื่นเล่าให้ฟังว่า เด็กคนนี้ค่อนข้างอาภัพในชีวิต ตัวเล็ก แคระแกรน ครูบางท่านได้มอบขนมให้กินในทุกเช้า เด็กเติบโตมาในสภาวะที่ไม่ค่อยจะปกติ(สำหรับครู) แต่อาจดูปกติสำหรับคนแถวนั้น เสื้อผ้าดูสกปรกเพราะเป็นของที่ได้รับบริจาคมา (ไม่ต้องถามถึงเรียนฟรีนะครับ เพราะเงินที่ได้มา มันจะซื้อเสื้อผ้า เครื่องเขียนสักเท่าไรเชียว) เด็กคนนี้ไม่ชอบใส่รองเท้า อาจเป็นเพราะความเคยชิน... เคยชินที่เขาไม่เคยจะมี

     วันนี้ ผมจึงเรียกเขามาเพื่อเอาตุ๊กตาตัวนี้ มันอาจจะมีราคาไม่มาก แต่ก็เป็นสิ่งที่แม่ของผมอยากส่งต่อให้เขาในวันแม่ (อาจจะสายไปหน่อย เพราะติดน้ำท่วม) แต่มันก็แสดงให้เค้าพอรับรู้จากสมองและสามัญสำนึกได้ว่า "เขาไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก"

     แววตาของเขาในวันนี้...

     มันสร้างพลังศรัทธาในความเป็นครูมากเลยละครับ

     ต้องขอบคุณแววตาคู่นี้จริงๆ ที่ทำให้รู้สึกดี และจะสู้เพื่อวงการการศึกษาต่อไปครับ

ท่านสามารถอ่านบทความนี้ได้ที่ http://www.seal2thai.org/sara/sara235.htm    free toolbar

  ขอบคุณครับที่ทำ link และอ้างอิงมาหาเรา นึกว่าในสังคมจะไม่มีคนให้เกียรติคนอื่นเหลืออยู่อีกแล้ว